02 Rozdział: Satysfakcja

Kochany przyjacielu,

To jest ode mnie silniejsze. Wracam ze szkoły i po prostu muszę coś napisać.

Cały czas jestem wściekła na tego głupiego bruneta, który upokorzył mnie przy wszystkich. Jak on mógł? Nie wiem, czy zrobił to specjalnie i szczerze mało mnie to obchodzi. Przynajmniej się zemściłam. Choć sok pomarańczowy to nie to samo co Mleczny Shake, to i tak czuję satysfakcję.

Vivi twierdzi, że dobrze zrobiłam. Jednak im dłużej o tym myślę, tym bardziej czuję się głupio. Te jego czekoladowe oczy, nie rozumiejące, co się właśnie stało. Wyglądał jak zagubione dziecko – przez chwilę. Potem spojrzał na mnie rozbawionym wzrokiem. Jakbym była pierwszą dziewczyną, która mu się postawiła. Nawet mnie nie przeprosił. Mam nadzieję, że więcej go nie zobaczę.

Lekarz Williama pow

– Kathe! –  Usłyszałam  wołanie mojej matki – Vivi przyszła! Zejdź na dół!

Westchnęłam cicho, po czym odłożyłam długopis, a niedokończony list schowałam do szuflady. Wyszłam z pokoju i już na schodach zobaczyłam różowe włosy Vivi.

– Musisz coś wiedzieć… – zaczęła dość niepewnie – Jutro ja i Lucas jedziemy na plażę.. Mówię ci ,szykuję się świetna impreza i...

– Musisz zerwać się z lekcji – dokończyłam za nią. Nienawidzę, kiedy Vivi opuszcza lekcje. Potem ma problemy w nauce i to ja muszę siedzieć z nią po nocach. A to wszystko za sprawą jej rodziców. Ani matka, ani ojciec się nią nie przejmuję.

– Właśnie... – Vivian zaczęła bawić się końcówkami swoich włosów – A wiesz,  ta cała dzisiejsza akcja...

– Spokojnie –  Uśmiechnęłam się niemrawo – Nie boję się kogoś takiego jak on, zresztą co może mi zrobić? – Zaśmiałam się nerwowo.

Tak naprawdę lekko się denerwowałam,  ale ostatecznie postanowiłam, że koleś dostanie w twarz, jeśli zbliży się choć na metr.

– Jeju – Vivi podskoczyła z radości – Normalnie cię kocham. No i oczywiście cię podziwiam – To była jej standardowa wymówka, kiedy czegoś chciała.

– Dobra – warknęłam przez zaciśnięte zęby – Pojutrze o szesnastej w szkolnej bibliotece. A jak się spóźnisz…

– Nie spóźnię – powiedziała, po czym mocno mnie przytuliła – Mówiłam już, że Cię kocham? – zaśmiała się, po czym wyszła z domu zamykając drzwi.

Wolnym krokiem wspięłam się po schodach. Zamknęłam drzwi do pokoju i usiadłam przy drewnianym biurku. Wyciągnęłam list z zamiarem skończenia go. Skreśliłam niedokończone zdanie i zaczęłam pisać.

Lekarz Williama pow

Jeżeli stan Williama się nie pogorszy, to od następnego tygodnia zacznie chodzić do szkoły. Oczywiście mój brat jest teraz w szampańskim humorze i nie może usiedzieć w jednym miejscu. Kiedy tak na niego patrzę czuję się szczęśliwa.

Być może to niezdrowe, ale jednak chcę z tobą rozmawiać… Jednostronnie.

K.

Kolejny  dzień zapowiadał się okropnie. Już od samego rana padał deszcz. Było mgliście, a to nie wróżyło nic dobrego.

Wstałam przed czasem i rozglądnęłam się po pokoju. Ściany były zielone, a drewniane, podłogowe panele ciemne. Naprzeciw łóżka stało biurko, a przed nim na ścianie wisiała tablica korkowa – pusta. Kiedyś wywieszałam na niej różne rzeczy, kartki z przypomnieniami, ale teraz nawet o tym nie myślę. Po lewej stronie widniało okno, a pod nim mały stoliczek, na którym stała lampka. Po prawej zaś  drzwi do łazienki oraz drzwi na korytarz.

Szybko umyłam się i ubrałam.  Po zjedzeniu śniadania nie miałam co robić w domu, więc postanowiłam wyjść wcześniej do szkoły. Przecież Vivi i tak dzisiaj nie będzie.

Dawno nie szłam sama.  Było może dwadzieścia po siódmej, dlatego przy szkole kręciło się niewielu uczniów. Deszcz padał niemiłosiernie, a kaptur mojej brązowej bluzy już dawno przemókł. Weszłam do szkoły i udałam się w stronę niebieskich szafek.

Stanęłam jak wryta. Miałam wrażenie, że ktoś sobie ze mnie żartuje. Szafka numer trzysta trzydzieści dziewięć, oddzielająca mnie i Vivi, to szafka tego nadętego bufona, który wczoraj mnie upokorzył. Mimowolnie uśmiechnęłam się. Mianowicie przypomniałam sobie widok jego włosów po oblaniu ich sokiem pomarańczowym.

Postanowiłam nie okazywać strachu. Podeszłam do swojej szafki i jak gdyby nigdy nic otworzyłam ją, po czym zdjęłam bluzę i powiesiłam ją na wieszaku znajdującym się w środku. Chłopak popatrzył na mnie i otworzył szerzej oczy.

– To ty! – powiedział, ale jego ton głosu nie świadczył o tym, że jest zły – Ta od soku pomarańczowego!

Ta od soku pomarańczowego? TA OD…?

– Ach – westchnęłam, jakbym go dopiero zauważyła – Mleczny facet.

Otworzył usta by coś powiedzieć, ale ja zamknęłam szafkę i skierowałam się w stronę schodów.

– Słuchaj... – zaczął, kiedy mnie dogonił – Pewnie jesteś zła…

– Jestem zła – poprawiłam go.

– Ale nie zrobiłem tego celowo – powiedział, zagradzając mi dalszą drogę ręką – Natomiast ty owszem

– Mam cię przeprosić? – prychnęłam, patrząc mu prosto w oczy.

– Tego oczekuję – mruknął, uśmiechając się z wyższością.

– Chyba sobie kpisz – warknęłam, omijając go – To była twoja wina.

– Wcale nie – Próbował się bronić – Peter się stawiał, więc zaczęliśmy się przepychać, a to, że miałem jogurt w ręku, a ty byłaś w pobliżu, to zwykły zbieg okoliczności.

– Niech ci będzie – mruknęłam, by sobie poszedł – Ale i tak cię nie przeproszę!

Uradowana zobaczyłam drzwi od sali biologicznej. Brunet cały czas coś mówił, ale ja go nie słuchałam. Weszłam do otwartej sali i odłożyłam torbę na moją ławkę.

– Wiesz, że nie ma dzisiaj faceta od biologii? – zapytał. Spojrzałam na niego zaciskając dłoń na pasku od torby. Stał uśmiechnięty, nonszalancko opierając się o framugę drzwi. Dopiero teraz mogłam zrozumieć w jakiej sytuacji się znalazłam. Byłam sam na sam z nieznajomym chłopakiem w pustej sali. To mogło się źle skończyć.

– Czyli mogę wracać do domu – powiedziałam i ruszyłam w stronę drzwi. On jednak wystawił rękę, uniemożliwiając mi wyjście.

– Przepuść mnie – warknęłam, ale on tylko uśmiechnął się.

– Niby czemu miałbym to zrobić? –szepnął, nachylając się w moją stronę. – Chyba że dasz mi coś w zamian – po tych słowach chwycił mnie za ramię i przyciągnął do siebie. Staliśmy oko w oko, ale ja nie dałam poznać po sobie, że się boję. W jednej chwili uniosłam kolano, po czym uderzyłam go w krocze. Skulił się przede mną i jęknął.

– Nigdy więcej tak nie rób – warknęłam, omijając go z satysfakcją.